1217-1282μ.Χ.
Μέγας λογοθέτης, διπλωμάτης και ιστορικός. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Σε ηλικία 16 ετών, ο πατέρας του τον έστειλε στον συγγενή του αυτοκράτορα της Νίκαιας Ιωάννη Γ' Δούκα Βατάτση.
Εκεί ο νεαρός Γεώργιος είχε ως δασκάλους τον ρήτορα Θεόδωρο Εξαπτέρυγο και τον φιλόσοφο Νικηφόρο Βλεμμύδη. Συμμαθητής του ήταν ο διάδοχος του θρόνου, Θεόδωρος. Όταν τελείωσε τις σπουδές του ανέλαβε σπουδαία πολιτικά αξιώματα.
Το 1241 έγινε μέγας λογαριαστής, το 1244 λογοθέτης του γενικού και σύντομα ανέλαβε και την εκπαίδευση του διαδόχου, ο οποίος όταν έγινε αυτοκράτορας (το 1255) με το όνομα Θεόδωρος Β' Λάσκαρις, έδωσε στον Γεώργιο το αξίωμα του μέγα λογοθέτη (πρωθυπουργός).
Το 1256, μετά την ήττα των Βουλγάρων, ο Θεόδωρος Β' ανέθεσε στον Ακροπολίτη τη σύνταξη του κειμένου της συνθήκης με τον τσάρο Μιχαήλ Ασάν.
Ο πόλεμος μεταξύ Θεοδώρου Β' και Μιχαήλ Β' Αγγέλου, δεσπότη της Ηπείρου, έγινε αιτία μεγάλης δοκιμασίας για τον Ακροπολίτη. Ο αυτοκράτορας τον διόρησε αρχιστράτηγο αλλά ο Ακροπολίτης, άπειρος καθώς ήταν στα στρατιωτικά , πιάστηκε αιχμάλωτος (1257). Στην αιχμαλωσία έμεινε δύο χρόνια και τελικά τον απελευθέρωσε στην Άρτα ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Γ' Παλαιολόγος, ο οποίος είχε νικήσει στην Καστοριά τον δεσπότη της Ηπείρου. Το 1260 ο Παλαιολόγος του ανέθεσε αποστολή προς τον ηγεμόνα των Βουλγάρων Κωνσταντίνο.
Όταν μπήκε στην Κωνσταντινούπολη ο Μιχαήλ Η' Παλαιολόγος (15-8-1261), ο Ακροπολίτης έγραψε ύμνους προς τον θεό και ευχές υπέρ της βασιλείας και του λαού, που τις απήγγειλε από τον πύργο της Χρυσής Πύλης ο μητροπολίτης Κυζίκου Γεώργιος Κλειδάς. Στην Ακαδημία που οργάνωσε ο αυτοκράτορας, ο Ακροπολίτης ανέλαβε τη διδασκαλία της φιλοσοφίας και των μαθηματικών . Έμεινε στην θέση συτή έως το 1267. Απομακρύνθηκε ύστερα από υπόδειξη του Πατριάρχη Γερμανού Γ' και αντικαταστάτης του ορίσθηκε ο Μανουήλ Ολόβωλος.
Ο Ακροπολίτης έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην προσπάθεια του Μιχαήλ Η' Παλαιολόγου για την ένωση των Εκκλησιών. Το 1274 πήγε στη σύνοδο Λουγδούνου (Λυών), που την συγκάλεσε ο πάπας Γρηγόριος Ι', ως μέλος πρεσβείας μαζί με τον πρώην πατριάρχη Γερμανό και τον μητροπολίτη Νικαίας Θεοφάνη. Εκεί, αν και είχε υπάρξει εχθρός της ένωσης, υπόγραψε αντί για τον αυτοκράτορα την ένωση και δέχθηκε τις ρωμαϊκές απόψεις για το πρωτείο, το filioque, το καθαρτήριο και τα άζυμα.
Το 1282 πήγε στον αυτοκράτορα της Τραπεζούντας Ιωάννη Β' για να τον πείσει να αφήσει τον αυτοκρατορικό τίτλο και να νυμφευθεί την κόρη τού Μιχαήλ. Τον ίδιο χρόνο πέθανε. Άφησε δυο γιούς, τον Κωνσταντίνο και τον μοναχό Μελχισεδέκ που είχε σπουδαία μόρφωση.
Το κυριότερο έργο του Γ. Ακροπολίτη είναι η "Χρονική Συγγραφή", όπου εξιστορεί όσα συνέβησαν από την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους ως την ανάκτησή της (1203-1261).
Το βιβλίο αυτό αποτελεί συνέχεια της συγγραφής του Νικήτα Χωνιάτη (Ακομινάτου) και είναι πολύτιμη πηγή της ιστορίας της Νίκαιας. Σώζεται σε τρεις μορφές, την αρχική, μια επιτομή και μια εκτεταμένη.
Επίσης ο Ακροπολίτης έγραψε: 1) Δύο λόγους κατά Λατίνων, στους οποίους ασχολείται με την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος.
2) Στίχους επιτύμβιους "εις την δέσποιναν Κομνηνήν κυρά Ειρήνην". Πρόκειται για τη σύζυγο του Ιωάννου Βατάτση και κόρη του Θεοδώρου Α' Λασκάρεως, που πέθανε το 1241.
3) Στίχους "εις εικόνα της υπεραγίας Θεοτόκου".
4) Ερμηνεία δύο θεολογικών ρητών του Γρηγορίου Ναζιανζηνού.
5)Λόγο "εις τους αγίους και πανεύφημους αποστόλους Πέτρον και Παύλον".
6) Επιτάφιον "τω αοιδίμω βασιλεί κυρώ Ιωάννη τω Δούκα".
7) Επιστολή "προς τον κύριον Ιωάννην Τορνίκην" για το εκπαιδευτικό έργο του Ακροπολίτη.
8) "Στιχηρόν ψαλλόμενον τω αγίω και μεγάλω Σαββάτω".
9) Έμμετρο πρόλογο (63 στίχους) στις επιστολές του μαθητή του, αυτοκράτορα Θεοδώρου Β'.
'Ολα τα έργα του έχουν εκδοθεί από τον A. Heisenberg σε δύο τόμους στην Λειψία το 1903.
Μέγας λογοθέτης, διπλωμάτης και ιστορικός. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Σε ηλικία 16 ετών, ο πατέρας του τον έστειλε στον συγγενή του αυτοκράτορα της Νίκαιας Ιωάννη Γ' Δούκα Βατάτση.
Εκεί ο νεαρός Γεώργιος είχε ως δασκάλους τον ρήτορα Θεόδωρο Εξαπτέρυγο και τον φιλόσοφο Νικηφόρο Βλεμμύδη. Συμμαθητής του ήταν ο διάδοχος του θρόνου, Θεόδωρος. Όταν τελείωσε τις σπουδές του ανέλαβε σπουδαία πολιτικά αξιώματα.
Το 1241 έγινε μέγας λογαριαστής, το 1244 λογοθέτης του γενικού και σύντομα ανέλαβε και την εκπαίδευση του διαδόχου, ο οποίος όταν έγινε αυτοκράτορας (το 1255) με το όνομα Θεόδωρος Β' Λάσκαρις, έδωσε στον Γεώργιο το αξίωμα του μέγα λογοθέτη (πρωθυπουργός).
Το 1256, μετά την ήττα των Βουλγάρων, ο Θεόδωρος Β' ανέθεσε στον Ακροπολίτη τη σύνταξη του κειμένου της συνθήκης με τον τσάρο Μιχαήλ Ασάν.
Ο πόλεμος μεταξύ Θεοδώρου Β' και Μιχαήλ Β' Αγγέλου, δεσπότη της Ηπείρου, έγινε αιτία μεγάλης δοκιμασίας για τον Ακροπολίτη. Ο αυτοκράτορας τον διόρησε αρχιστράτηγο αλλά ο Ακροπολίτης, άπειρος καθώς ήταν στα στρατιωτικά , πιάστηκε αιχμάλωτος (1257). Στην αιχμαλωσία έμεινε δύο χρόνια και τελικά τον απελευθέρωσε στην Άρτα ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Γ' Παλαιολόγος, ο οποίος είχε νικήσει στην Καστοριά τον δεσπότη της Ηπείρου. Το 1260 ο Παλαιολόγος του ανέθεσε αποστολή προς τον ηγεμόνα των Βουλγάρων Κωνσταντίνο.
Όταν μπήκε στην Κωνσταντινούπολη ο Μιχαήλ Η' Παλαιολόγος (15-8-1261), ο Ακροπολίτης έγραψε ύμνους προς τον θεό και ευχές υπέρ της βασιλείας και του λαού, που τις απήγγειλε από τον πύργο της Χρυσής Πύλης ο μητροπολίτης Κυζίκου Γεώργιος Κλειδάς. Στην Ακαδημία που οργάνωσε ο αυτοκράτορας, ο Ακροπολίτης ανέλαβε τη διδασκαλία της φιλοσοφίας και των μαθηματικών . Έμεινε στην θέση συτή έως το 1267. Απομακρύνθηκε ύστερα από υπόδειξη του Πατριάρχη Γερμανού Γ' και αντικαταστάτης του ορίσθηκε ο Μανουήλ Ολόβωλος.
Ο Ακροπολίτης έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην προσπάθεια του Μιχαήλ Η' Παλαιολόγου για την ένωση των Εκκλησιών. Το 1274 πήγε στη σύνοδο Λουγδούνου (Λυών), που την συγκάλεσε ο πάπας Γρηγόριος Ι', ως μέλος πρεσβείας μαζί με τον πρώην πατριάρχη Γερμανό και τον μητροπολίτη Νικαίας Θεοφάνη. Εκεί, αν και είχε υπάρξει εχθρός της ένωσης, υπόγραψε αντί για τον αυτοκράτορα την ένωση και δέχθηκε τις ρωμαϊκές απόψεις για το πρωτείο, το filioque, το καθαρτήριο και τα άζυμα.
Το 1282 πήγε στον αυτοκράτορα της Τραπεζούντας Ιωάννη Β' για να τον πείσει να αφήσει τον αυτοκρατορικό τίτλο και να νυμφευθεί την κόρη τού Μιχαήλ. Τον ίδιο χρόνο πέθανε. Άφησε δυο γιούς, τον Κωνσταντίνο και τον μοναχό Μελχισεδέκ που είχε σπουδαία μόρφωση.
Το κυριότερο έργο του Γ. Ακροπολίτη είναι η "Χρονική Συγγραφή", όπου εξιστορεί όσα συνέβησαν από την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους ως την ανάκτησή της (1203-1261).
Το βιβλίο αυτό αποτελεί συνέχεια της συγγραφής του Νικήτα Χωνιάτη (Ακομινάτου) και είναι πολύτιμη πηγή της ιστορίας της Νίκαιας. Σώζεται σε τρεις μορφές, την αρχική, μια επιτομή και μια εκτεταμένη.
Επίσης ο Ακροπολίτης έγραψε: 1) Δύο λόγους κατά Λατίνων, στους οποίους ασχολείται με την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος.
2) Στίχους επιτύμβιους "εις την δέσποιναν Κομνηνήν κυρά Ειρήνην". Πρόκειται για τη σύζυγο του Ιωάννου Βατάτση και κόρη του Θεοδώρου Α' Λασκάρεως, που πέθανε το 1241.
3) Στίχους "εις εικόνα της υπεραγίας Θεοτόκου".
4) Ερμηνεία δύο θεολογικών ρητών του Γρηγορίου Ναζιανζηνού.
5)Λόγο "εις τους αγίους και πανεύφημους αποστόλους Πέτρον και Παύλον".
6) Επιτάφιον "τω αοιδίμω βασιλεί κυρώ Ιωάννη τω Δούκα".
7) Επιστολή "προς τον κύριον Ιωάννην Τορνίκην" για το εκπαιδευτικό έργο του Ακροπολίτη.
8) "Στιχηρόν ψαλλόμενον τω αγίω και μεγάλω Σαββάτω".
9) Έμμετρο πρόλογο (63 στίχους) στις επιστολές του μαθητή του, αυτοκράτορα Θεοδώρου Β'.
'Ολα τα έργα του έχουν εκδοθεί από τον A. Heisenberg σε δύο τόμους στην Λειψία το 1903.
