Μέλισσα καὶ Ζεύς
Μέλισσα
πάλαι κηρίων μήτηρ οὖσα ἀνελήλυθεν εἰς θεοὺς θυμιᾶσαι προσαγαγοῦσα ἐκ μέλιτος τὸ
δῶρον. Τερφθεὶς δὲ ὁ Ζεὺς τῇ προσφορᾷ μελίσσης συνετάξατο δοῦναι ὃ ἂν αἰτήσῃ. Ἡ
δὲ πρὸς αὐτὸν ἐδέετο βοῶσα· Ὦ θεὲ λαμπρὲ καὶ κτίστα τῆς μελίσσης͵ ἐπίδος
κέντρον τῇ σῇ θεραπαινίδι͵ ἵν΄ ἐάν τις τῷ οἴκῳ μου πλησιάσῃ τοῦ ἆραι μέλι͵ αὐτὸν
ἐγὼ φονεύσω. Ἀπειρηκὼς δὲ ὁ Ζεὺς πρὸς τὰς αἰτήσεις͵ ἐπεὶ ἐφίλει ἀνθρώπων γένος
πάνυ͵ εἶτα ἔφησε τῇ μελίσσῃ τοιάδε· Οὐχ ὡς ᾔτησας οὕτως γενήσεταί σοι͵ ἀλλ΄ ἄν
τις ἥκῃ λαβεῖν ἀπὸ σοῦ μέλι͵ σὺ δὲ πετάσῃς ἵνα πλήξῃς ἐκεῖνον͵ εὐθὺς τεθνήξῃ͵ ἐκβληθέντος
τοῦ κέντρου· ζωὴ γὰρ ἐν σοὶ ἐνυπάρχει τὸ κέντρον.
Ὁ μῦθος
δηλοῖ ὅτι ἐν ταῖς εὐχαῖς καὶ δεήσεσιν οὐ δεῖ σε κατὰ τῶν ἐχθρῶν ἐξαιτεῖσθαι
κακόν τι· ὃ γὰρ ἂν κακὸν κατ΄ αὐτῶν ἐξαιτήσῃς ἀνθυποστρέψει ἐπὶ σὲ παραυτίκα.
