Τοῦ μεγάλου λογοθέτου κυροῦ Γεωργίου τοῦ Ἀκροπολίτου.
Προοίμιο
στις επιστολές του Λάσκαρη Θεόδωρου
Ἂν οὐρανοῦ
τὸν γῦρον ἡ δέρρις φέρῃ
Καὶ γῆς
τὸ κύτος ὁ στενὸς γράφῃ τύπος͵
Καὶ
γνώσεως ἄβυσσον οὐ μετρουμένην
Ἡ
βίβλος ἥδε συμπερικλείειν φθάνει͵
Ἄπειρον
ἀόριστον ἄφθονον χύσιν
Σοφῶν
ναμάτων ἐκ φλεβῶν τεραστίων.
Ὡς ἀστέρας
μὲν λευκοσυνθέτους λόγους
Εἰς πλῆθος
ἀμέτρητον ἐκπεπτωκότας
Καὶ
παμφαεῖς ἔσχηκε τοῖς θεωμένοις͵
Ἔσωθεν
αὐγάζοντας ἀνθρώπων φύσιν
Καὶ
καταλαμπρύνοντας αὐτῶν τὰς φρένας.
Ὡς
ποικιλόχρουν αὖθις ἀνθέων θέαν
Τὸ ποικίλον
σύνταγμα τῶν γεγραμμένων
Πάνλαμπρον
ἔνδον ἐγκαθειργνύει βίβλος͵
Ὡς ὄστρεον
μάργαρον͵ ὡς κάλυξ ῥόδον͵
Ὡς ἁλιθρέμμων
κόχλος ἄνθος πορφύρας͵
Ἐπιστολὰς
εἰς κάλλος ἐξειργασμένας͵
῝Η͵ καὶ
λυσιτέλημα τῶν λογεμπόρων͵
Θεοδώρου
Λάσκαρι τοῦ βασιλέως
Ἄνακτος
υἱοῦ παγκλεοῦς Ἰωάννου͵
Οὗ
θρύλλος ἐξέδραμεν εἰς πᾶσαν χθόνα͵
Οὗ τὸ
πρὸς ὅπλα καὶ πρὸς ἱππηλασίαν͵
Χεῖρα
κραταίαν͵ εὐφυᾶ τόξου τάσιν͵
Καὶ πᾶσαν
ἄλλην στρατιώτιδα τέχνην
Καὶ πᾶσαν
ἄλλην ψυχικὴν εὐανδρίαν
Ἄλλων
λόγων πέφυκε καὶ σπουδασμάτων•
Νυνὶ δὲ
γραφαὶ καὶ λόγων εὐκοσμία͵
Ἐπιστολῶν
πόνημα συντεταγμένον.
Μακροὺς
μὲν ἄλλους οὗτος ἐκφέρει λόγους͵
Τοὺς μὲν
πρὸς ἐξέτασιν οἷς φύσις τόπος͵
Τοὺς δὲ
πρὸς ἀνάπτυξιν οἷς κρείττων ὅρος͵
Ἐγκωμίων
αὐχοῦντας ἄλλους δ΄ αὖ ὕλην͵
Πάντας
δὲ σεμνοὺς ὡς ὑπεξῃρημένους
Νοήμασι
σχήμασι λοιπαῖς ἰδέαις͵
Αἷς
λαμπρῶς ἅπας ἀγλαΐζεται λόγος.
Τίς δὲ
παραπλεύσειεν αὐτῶν τὴν χάριν͵
Σειρῆνας
ὥσπερ τοῦ Λαερτίου γόνος͵
Καὶ μὴ
πρὸς αὐταῖς πυξίσι τῶν γραμμάτων
Τὸ
σκάφος αὐτοῦ τοῦ νοὸς καθορμίσῃ;
Ἐπείπερ
οὐκ ὄλεθρον ἀκροωμένων͵
Ζωὴν δὲ
μᾶλλον προξενοῦσιν αἱ βίβλοι
Οὔκουν
χρόνῳ φθίνουσαν ὡς τῶν σωμάτων.
Καὶ ταῦτα
μὲν δὴ μακροσυνθέτων πέρι͵
Ἀλλ΄ ἐνθαδὶ
χάρις τις ἄλλη γραμμάτων
Ἐπιστολιμαία
τε πρὸς λόγων φίλους͵
Μουσῶν
Ἑλικὼν καὶ Πιερία νέα͵
Μέλος
λιγυρὸν καὶ χορευμάτων κρότος.
Ὠιδῆς
τὸ τερπνὸν ποῖον ἐξείποι στόμα;
Ἠχῆς τὸ
σεμνὸν ποῖος ἐκφράσοι λόγος;
Ὁ
θιασώτης Βάκχος εὐθὺς εὑρέθη
Ἐπεμφορηθεὶς
νέκταρος͵ θείου πότου͵
Ὡς ἐκ
πόλου ῥέοντος αὐτῆς τῆς βίβλου.
Τί δῆτα
μακρὸν ἀποτείνω τὸν λόγον
Καὶ πρὸς
πυλῶσι κατέχω τοῦ θαλάμου
Τὴν
λίχνον ἀκρόασιν͵ ἣ σπεύδει δῦναι͵
Ὡς
ζημιοῦσθαι ζημίαν οὐ μετρίαν;
Εἴσελθε
τάχος τάχος ἔνδοθεν͵ ξένε͵
Κατατρύφησον
τῶν σοφῶν νοημάτων͵
Καὶ πρὸς
κόρον πλήσθητι καὶ τῶν σχημάτων͵
Μὴ
φράσεως ἥδυσμά τι παραδράμῃς•
Γενήσεται
γὰρ ὡς γλυκάζον σοι μέλι.
Πάντων
κατάκρως ἐμφοροῦ τοῦ βιβλίου
Καὶ τῶν
λόγων θαύμαζε τὴν πρώτην βρύσιν.
