Ένας άλλος Καρκίνος ήταν Αθηναίος τραγικός ποιητής.
Σύμφωνα με το Λεξικό Σούδα, γεννήθηκε περίπου το 420 π.Χ., ήταν γιός του Ξενοκλέους και εγγονός του ποιητή Καρκίνου (που προηγουμένως ανέφερα).
Σε αττική επιγραφή αναγράφεται «ανάθημα Καρκίνου Θορικίου».
Δίδαξε 160 δράματα και ανφέρεται και μία νίκη του.
Έγραψε τα δράματα «Αχιλλεύς», «Αερόπη», «Αίας», «Αλόπη», «Αμφιάραος», «Μήδεια», «Οιδίπους», «Ορέστης», «Σεμέλη», «Θυέστης», «Τηρεύς» και άλλα.
Ο Αριστοτέλης εκτιμούσε την ποιητική του αξία και τον αναφέρει στα έργα «Ηθικά Νικομάχεια», «Ρητορική», «Ποιητική».
Ο Διόδωρος επίσης διέσωσε 10 στίχους που ο Καρκίνος έγραψε στις Συρακούσες όταν διέμενε στην αυλή τού Διονυσίου του Νεότερου.
Οι τίτλοι και τα αποσπάσματα που έχουν διασωθεί από τα έργα του:
ΑΙΑΣ
τὰ δίκαια χρὴ ποιεῖν.
ΑΛΟΠΗ
ΑΜΦΙΑΡΕΩΣ
Ἀμφιάραοςῃ ἐξ ἱεροῦ ἀνῄει· ὃ μὴ ὁρῶντα {τὸν θεατὴν} ἐλάνθανεν
ΑΧΙΛΛΕΥΣ
βαθεῖαν εἰς αὐλῶνα περίδρομον στρατοῦ
ΘΥΕΣΤΗΣ
ΑΕΡΟΠΗ
ΜΗΔΕΙΑ
ΟΙΔΙΠΟΥΣ
ΟΡΕΣΤΗΣ
ΣΕΜΕΛΗ
2 Ὦ νύκτες
3 ὦ Ζεῦ͵ τί χρὴ γυναῖκας ἐξειπεῖν κακόν;
ἀρκοῦν ἂν εἴη͵ κἂν γυναῖκ΄ εἴπῃς μόνον
ΤΥΡΩ
ἀσκεῖν μὲν ἀρετήν͵ εὐτυχεῖν δ΄ αἰτεῖν θεούς·
ἔχων γὰρ ἄμφω ταῦτα μακάριός θ΄ ἅμα
κεκλημένος ζῆν κἀγαθὸς δυνήσεται
INCERTARUM FABULARUM FRAGMENTA
(οι 10 στίχοι που μας διέσωσε ο Διόδωρος):
5 λέγουσι Δήμητρός ποτ΄ ἄρρητον κόρην
Πλούτωνα κρυφίοις ἁρπάσαι βουλεύμασιν
δῦναί τε γαίας εἰς μελαμφαεῖς μυχούς·
πόθῳ δὲ μητέρ΄ ἠφανισμένης κόρης
μαστῆρ΄ ἐπελθεῖν πᾶσαν ἐν κύκλῳ χθόνα·
καὶ γῆν μὲν Αἰτναίοισι Σικελίας πάγοις
πυρὸς γέμουσαν ῥεύμασιν δυσεμβόλοις
πᾶσαν στενάξαι͵ πένθεσιν δὲ παρθένου
σίτων ἄμοιρον Διοτρεφὲς φθίνειν γένος͵
ὅθεν θεὰς τιμῶσιν ἐς τὰ νῦν ἔτι
5a «ἄπιστον ἄλογον δεινόν» ...
«τί δ΄ ἔστ΄ ἄπιστον τῶν ἐν ἀνθρώποις κακῶν;»
ὁ Καρκίνος φήσ΄·ῃ «ἐν μιᾷ γὰρ ἡμέρᾳ
τὸν εὐτυχῆ τίθησι δυστυχῆ θεός»
6 οὐ κεῖνος ἐξέστησε· τὰς γὰρ ἐμφύτους
ὀρθῶς παγείσας < … > φρένας
οὐδεὶς ἐπαίρει καιρὸς ἐξαμαρτάνειν
7 πολλοῖς γὰρ ἀνθρώποισι φάρμακον κακῶν
σιγή· μάλιστα δ΄ ἐστὶ σώφρονος τρόπου
8 χαίρω σ΄ ὁρῶν φθονοῦντα͵ τοῦτ΄ εἰδὼς ὅτι
ἓν δρᾷ μόνον δίκαιον ὧν ποιεῖ φθόνος·
λυπεῖ γὰρ αὐτὸ τὸ κτῆμα τοὺς κεκτημένους
9 δειλόν ἐσθ΄ ὁ πλοῦτος καὶ φιλόψυχον κακόν
10 ὦ πολλὰ πλοῦτος δυστυχέστατος κυρῶν
ὅμως μέγιστον ζῆλον ἐν βροτοῖς ἔχει
