Λοιπὸν ὁ Φίλιππος ἰδὼν ἱέρακα τοῖς ὕπνοις
ἀπόρρητα φθεγγόμενον πλεῖστα προσεταράχθη·
ἔξυπνος δὲ γενόμενος ὀνειροπόλῳ ταῦτα
Βαβυλωνίῳ τάχιστα κατὰ λεπτὸν εἰρήκει·
Εἶδον κατ΄ ὄναρ͵ ἄνθρωπε͵ Θεὸν εὔμορφον πάνυ͵
ἔχοντα χαίτην πολιάν͵ γένειον ὡς χρυσίζον͵
φέροντα κέρατα κριοῦ πρὸς τοῖς μετώποις τούτου͵
χειρὶ σκῆπτρον κατέχοντα κ΄ αὐτῇ τῇ γυναικί μου
νυκτὸς ἐπεισερχόμενον καὶ συμμιγέντα ταύτῃ͵
εἰπόντα τοῦτον πρὸς αὐτήν͵ συνέλαβες͵ ὦ γύναι͵
ἄρρεν παιδίον͵ ὃ καὶ σὲ πάντων ἡμαρτημένων
κατεκδικήσει πάμπολλα͵ ὡσαύτως πατρὸς μόρον.
Καὶ πάλιν κατενόησα βιβλίον ἐγὼ ῥάπτειν͵
φύσιν δ΄ ἐμῆς τῆς γυναικὸς ἐμῷ σφραγιστηρίῳ
ἔδοξ΄ ἐμοὶ σφραγίζειν με καὶ ταύτην καταρράπτειν·
ἦν δ΄ ὁ δακτύλιος χρυσοῦς͵ ἔχων καὶ λίθον μέγαν͵
αὐτὸς φέρων ἐκτύπωμα τὴν λεοντείαν κάραν͵
ὡσαύτως καὶ δοράτιον ἐν ταύτῃ τῇ σφραγῖδι.
Ταῦτα δὲ βλέποντος ἐμοῦ͵ πάλιν προσέδοξέ μοι
ἐλθεῖν αὐτὸν ἱέρακα καὶ τοῖς πτεροῖς με παίειν͵
ἔγειρε τάχος͵ φράζων μοι͵ σύντρομος δ΄ οὖν ἀνέστην.
Ὀνειροπόλος δέ φησιν͵ ἄναξ Φίλιππε͵ ζῆθι͵
τὸν ὄνειρον ὃν ἔβλεψας͵ ἀληθινὸς ὑπάρχει·
439 δηλωτικὸν
γὰρ πίστεως σὲ τὸ κατασφραγίζειν
τὴν φύσιν τῆς συνεύνου σου· μᾶλλον ἐπεὶ γὰρ οἶδας͵
ὡς αὕτη καὶ συνέλαβεν͵ ἀληθινὸν καὶ τοῦτο·
σφραγίζει γὰρ οὐδεὶς κενὸν ἀγγεῖον͵ ἀλλὰ πλῆρες·
ὅτι δὲ καὶ κατέρραπτες χερσί σου τὸ βιβλίον͵
Αἰγύπτου τῇ γῇ γίνεται καὶ μόνῃ τὰ βιβλία·
λοιπὸν Αἰγύπτιος σπορὰ τοῦ τοκετοῦ τυγχάνει͵
οὐ ταπεινή͵ μᾶλλον λαμπρὰ καὶ προσμεγεθεστάτη͵
ἐπεὶ χρυσοῦς δακτύλιος· χρυσὸς γὰρ κρεῖττον πέλει͵
δι΄ οὗ τιμῶνται καὶ Θεοὶ καὶ καταπροσκυνοῦνται·
ἡ δὲ σφραγὶς ὡς ἥλιος ἡ φέρουσα τὸν λίθον͵
κάτωθεν οὖν τὴν κεφαλὴν τοῦ λέοντος καὶ δόρυ͵
δηλοῖ τ΄ αὐτὸν Ἀνατολῆς γενέσθαι βασιλέα·
καθάπερ λέων δ΄ οὖν αὐτὸς ἐχθροὺς κατατροπώσει͵
δορυαλώτους πόλεις τε ποιήσει δορατίῳ·
τὸ δὲ καθ΄ ὕπνους τὸν Θεὸν πάλιν ἑωρακέναι
ἔχοντα κέρατα κριοῦ καὶ πολιὰν τὴν χαίτην͵
Ἄμμων αὐτός ἔστι Θεός͵ Ἑρμῆς ὁ τῆς Λιβύης.
Οὕτως οὖν διακρίναντος ὀνειροπόλου ταῦτα͵
μᾶλλον ὁ Φίλιππος αὐτὸς ἤκουσεν οὐχ ἡδέως·
πάντα γὰρ ταῦτα θαυμαστὰ Φιλίππῳ προσεφάνη.
Ὀλυμπιὰς δὲ λογισμὸν ἔσχε περὶ Φιλίππου͵
εἰ καὶ θαρροῦσαν τὴν αὐτὴν Νεκτεναβὼ προσέφη͵
ἔφερε γὰρ τὸν ἔλεγχον ἔνδον κοιλίας αὕτη.
Ἐπαναστρέψας Φίλιππος τοίνυν ἐκ τοῦ πολέμου͵
ἐγκυωμένην δ΄ οὖν εὑρὼν ὁμόζυγα τὴν τούτου͵
ἔφησε τάχος πρὸς αὐτήν͵ μὴ πτοηθῇς͵ ὦ γύναι·
τὸ πρᾶγμα τὸ συμβὰν ἐν σοὶ ξένον καὶ παρὰ γνώμην
προσεπεγένετο τὴν σήν· οὐ γὰρ ἠράσθης αὕτη
τινὶ τῶν ἐκ τῆς πόλεως ἢ τῶν ἐνδοξοτέρων·
αὐτοῦ Θεοῦ τὸ γεγονός͵ καθὼς κατ΄ ὄναρ εἶδον·
ἔση γοῦν ὡς ἀνέγκλητος ἀπελευθέρα φόβου.
Πρὸς πάντας μὲν οἱ βασιλεῖς δυνάμεθα δυνάστας͵
πρὸς δὲ Θεοὺς τοὺς ἰσχυροὺς ὅλως ἀδυνατοῦμεν.
Εἰπὼν οὖν ταῦτα Φίλιππος κατεύθυμον ἐποίει
αὐτήν τε τὴν ὁμόζυγα͵ φόβον μὴ κεκτημένην.
Αὕτη δὲ τῷ Νεκτεναβῷ μεγάλως ηὐχαρίστει
ὡς προμηνύσαντι καλῶς προφητικῶς τὰ πάντα.
Καὶ μεθ΄ ἡμέρας οὖν τινας συνὼν Ὀλυμπίαδι
ὁ Φίλιππος προσέφησεν͵ ἐπλάνησάς με͵ γύναι͵
ὡς ἐκ Θεοῦ συνέλαβες͵ ψευδῆ μοι κατειποῦσα·
ἐξ ἀκολάστου γάρ τινος ἔγκυος σὺ κατέστης͵
ὃς εἰς τὰς χεῖρας τὰς ἐμὰς ταχίστως ἐμπεσεῖται͵
καὶ δίκην οὗτος ἔνδικον δώσει πικρῷ θανάτῳ.
συνεχίζεται...